E-lektroeklektopamiętnik

Sezon motocyklowy oficjalnie rozpoczęty! Późno bo późno ale za to z przytupem! Po raz pierwszy w życiu w czasie jazdy powiewały mi na wietrze skórzane frędzle!!! Ou jeee, powiecie zapewne :) I macie racje. Dziś rano odpaliłem Suzuki Intruder VS800 na pierwszy w sezonie wypad. Mój przyjaciel poprosił mnie abym przetrzymał jego motocykl przez jakiś czas u siebie. No to przetrzymałem.  A dziś był pierwszy wyjazd za bramę garażu, na ulicę! Przez pierwsze kilka minut gęba nie przestawała mi się uśmiechać. Frędzle powiewały radośnie, a ja sunąłem sobie przez ulice mego miasta. Czułem się wspaniale! VS800 to przyjemny motocykl. Jak to określił jego właściciel, taki kanapowiec dla dziadziusiów do pyrkania sobie po okolicy. Jest niski i dosyć lekki. Silnik Vka delikatnie wibruje pod tyłkiem. Miłośnicy mocnego vibrato mogą być tym trochę zawiedzeni (tak, tak w jeździe motocyklem o to właśnie chodzi, myślicie dlaczego motocyklowi napinacze tak kręcą manetką gazu na światłach co?). Z drugiej stron

Wczoraj kupiłem córce rower. Nie biegowy, nie trójkołowy (takie już ma). Taki prawdziwy , dwukołowy rower. Nie obyło się bez szczypty mistycyzmu. Jak byłem mały mój ojciec i dziadek zadawali sobie niemały trud aby kupić mi np. konia na biegunach czy kolejkę PIKO. Ja też sobie zadałem trud. Znalazłem ładny, używany rower przez internet, pojechałem po niego do podszczecińskiej miejscowości, na miejscu ubiłem targu. Fakt, mogłem pójść na łatwiznę i kupić nowy w sklepie. Ale zwyciężyły względy ekonomiczne. Wracając do domu z rowerem czułem się nieco dziwnie. Ja, ojciec kupuję dziecku gdzieś za miastem rower. Rower jak zegarek komunijny, bez mała święta rzecz. W takich się czasach wychowałem, tak mam zakodowane. Ja ojciec. To specyficzne jest uczucie, bo z jednej strony dumny ojciec kupuje dziecku prawdziwy rower a z drugiej sam sobie od czasu do czasu lubi popykać w Counterstrike`a , stare przygodówki Lucas Arts albo poczytać Kajka i Kokosza . Tego samego Kajka co prawie 30 lat temu po ra

Juhhu! Właśnie dostałem bardzo miłą informację droga mailową: wygrałem buty Kalenji Kiprun SD w konkursie organizowanym przez portal Bieganie.pl ! Bardzo się z tego cieszę i już nie mogę doczekać przesyłki. Do tej pory nie wygrałem niczego prócz 3-ki w totka kiedy byłem małym chłopcem (heh!) i losu na "kolejny los" w loterii sprzedawanej z malucha 126p kiedy byłem jeszcze mniejszy. Już nie mogę się doczekać kiedy kurier przyniesie paczkę!

Myśląc o mojej biegowej pasji nie bardzo wiem które z towarzyszących mi biegowych wspomnień powinienem wskazać jako początek przygody z bieganiem.  Kiedy się  we mnie zrodziło zainteresowanie tym sportem? Od czego się to zaczęło? Wiem kiedy zacząłem interesować się innymi aktywnościami. Ale bieganiem? Co tak naprawdę skłoniło mnie do biegania? Będąc chłopakiem w wieku szkolnym nie wybijałem się ponad przeciętność. Kiedy przychodził czas zaliczeń biegowych na lekcjach WF-u, mieściłem się z reguły gdzieś w połowie stawki. Przez całą podstawówkę i liceum. No, może w liceum było ciut lepiej ale w tamtym okresie nie lubiłem biegać. Zwłaszcza na jeden kilometr. Każdy taki bieg kończyłem z charakterystycznym, kwaśno-gorzkim, krwistym posmakiem w ustach. Nienawidziłem tego! Mimo wszystko jakimś dziwnym trafem udało mi się w II klasie liceum nabiegać względnie przyzwoite 03:16 na 1000m. Dostałem za to szóstkę minus i byłem z siebie bardzo dumny. Na studiach nie biegałem. Nie było już WF-u, poza

W tym miesiącu inaczej niż w poprzednich nie nabiegałem się zbytnio. Z powodu przeciągającej się historii z shin splints łącznie natłukłem...3km. Taki ponury, przedprimaaprilisowy żart. W sumie bez sensu w ogóle o tym pisać ale z drugiej strony miesiąc się kończy więc sprawozdanie być musi. Za mną 6 tygodni bez biegania. Jedynie te wspomniane 3km. Umówiłem się z kolega na piwo w parku. Do parku mam półtora, z parku też półtora...

Miałem sen. O tym że pobiegnę w warszawskim kwietniowym maratonie. I o tym że złamię swoją życiówkę i jeszcze przy okazji nakopię koledze do wiadomo czego. Niestety, sen prysł jak bańka mydlana. No, może trochę przesadziłem z tym śnieniem. Śni mi się Tokio i NY. Ale w Warszawie chciałem pobiec. Dziś już wiem że nie pobiegnę w tym roku w stolicy. Przegrałem z shin splint lewej goleni. Po czterech tygodniach całkowitej przerwy od biegania, wciąż czuję jak tli się lekki ból w nodze. Do OWM pozostało raptem sześć tygodni. Nie widzę już żadnych szans na przygotowanie się do biegu, zwłaszcza z niezaleczoną nogą. Pozostaje mi wyleczyć do końca kontuzję i przygotować się na berlińskie zawody. I wyciągnąć wnioski. Fakty są takie że przeciążyłem nogi na własne życzenie. Po pierwsze, wracając po dłuższej przerwie od biegania zbyt szybko wszedłem na wysokie obroty (ok., umówmy się że moje bieganie to jest bardzo niski poziom wtajemniczenia, ale wysokie jak na moje możliwości). Powinienem był wydłu

Będąc nastolatkiem uwielbiałem grać w gry komputerowe. Jedną z gier która zrobiła na mnie duże wrażenie była polska gra pt."Tajemnica Statuetki". Gwoli ścisłości, sama gra do najpiękniejszych nie należała. Ale miała to przysłowiowe coś, co na długo zagnieździło się w mojej głowie. To coś to były poskanowane zdjęcia wykonane na Lazurowym Wybrzeżu, głównie w Nicei i Monako. Gra wydana została w 1993 roku. Mniejsza o fabułę, istotne jest to że program ten składał się prawie wyłącznie ze skanów zdjęć. To właśnie te fotografie sprawiły że jako szesnastoletni chłopak zapragnąłem odwiedzić Niceę. Moje dziecięce marzenie udało mi się spełnić przypadkiem i na raty. Dziesięć lat później miałem okazję odwiedzić Monte Carlo. Pracowałem wtedy jako fotograf na tzw.  statku miłości czyli wielkim wycieczkowcu, pływającym z turystami od portu do portu. I akurat Monte Carlo było na trasie rejsu. Będąc na miejscu zdecydowałem że nie pojadę do Nicei. To co prawda tylko 40 min. pociągiem ale mój